ΔΗΜΟΣΙΟ Η ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ

Φροντιστηριακα ΝΈΑ

Δημόσιο Φροντιστήριο

Ποια είναι, σήμερα, τα συστατικά της προοδευτικής και ποια αυτά της συντηρητικής σκέψης;

Ποιος είναι, σήμερα, δεξιός και ποιος αριστερός;

Και γιατί πρέπει να μας νοιάζει;

Και, για να μιλήσουμε, χωρίς ταμπέλες, επί της ουσίας...

Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε και πρέπει να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού;

Τι είναι αυτό που μας είναι άχρηστο και πρέπει να το πετάξουμε στα σκουπίδια;

Γράφοντας τούτες τις γραμμές, αισθάνομαι ότι κολυμπώ σε βαθιά νερά, με σωστικά μέσα  φτιαγμένα από γνήσια αλλά παλιά υλικά, τα οποία δεν ξέρω πια αν - και πόση - ανταπόκριση μπορούν να έχουν, σ` αυτούς τους παράξενους και δύσκολους καιρούς της ιδεολογικής επικράτησης του άναρχου, άκρατου, ανάξιου και χρεοκοπημένου κρατισμού.
Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει. Όχι από ηρωισμό, ούτε από αδιαφορία, αλλά γιατί νοιώθω πως, σ` αυτήν τη σημαντική  συζήτηση, δεν κράτησα ποτέ τίποτα για τον εαυτό μου. Ως δάσκαλος, ως εργαζόμενος, ως επιχειρηματίας, ως ενεργός πολίτης, που τα έχει δώσει και τα έχει χάσει όλα από καιρό, έχω την πολυτέλεια να συνδιαλέγομαι μαζί σας με την άνεση και την ελευθερία του ανθρώπου που δεν έχει πια τίποτα να στερηθεί - άρα και τίποτα να φοβηθεί...

Ζητώ συγγνώμη από εσάς που με διαβάζετε συχνά, γιατί θα επαναλάβω τον εαυτό μου: Οι έννοιες του δημόσιου και του κρατικού δεν ταυτίζονται.
Δημόσιο αγαθό είναι κάθε αξία που, από τη στιγμή που παράγεται, διαχέεται ελεύθερα στην κοινωνία και την ωφελεί στο σύνολό της.

Πολλά χρόνια τώρα, διευθύνω ένα δημόσιο φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης, ένα από τα πολλά που υπάρχουν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο.
Δεν θα επαναλάβω εδώ τους ηλίθιους χαρακτηρισμούς με τους οποίους με έχουν "στολίσει" οι μικροί και μεγάλοι - αλλά πάντα βολεμένοι - πελάτες του κομματικού κράτους, στο οποίο έχω την αγωνία να είμαι πολίτης. Εξάλλου, η αναπαραγωγή της ηλιθιότητας και της υποκρισίας, κατά κάποιον ακούσιο αλλά σχεδόν αναγκαστικό τρόπο, σε υποχρεώνει να τις μοιράζεσαι...

Το πρόβλημα όλων αυτών των "ειδικών", "ερευνητών", "αναλυτών"... είναι ότι το μυαλό τους δεν μπορεί να χωρέσει, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να επιλέγει να ζει έντιμα, αξιοποιώντας τη δημιουργικότητά του, έξω από τις στείρες και αναχρονιστικές δομές του διεφθαρμένου κράτους που οι ίδιοι προβάλλουν και υπηρετούν.
Δεν προσπαθώ να τους πείσω για τίποτα - ακόμα και για κάτι απελπιστικά αιθεροβάμονες τύπους σαν κι εμένα, ο ελπιδοφόρος ρομαντισμός έχει τα όριά του...
Τους προτείνω μόνο να αναρωτηθούν: Μήπως η ταύτιση των εννοιών του "δημόσιου" και του "κρατικού" ήταν ο καταλύτης που δημιούργησε το γραφειοκρατικό τέρας που, καταρρέοντας, πήρε μαζί του καλές ιδέες και όμορφα οράματα; Μήπως η μαζική ισοπέδωση των ανθρώπων - πολιτών στην προκρούστεια κλίνη του ανίκανου μα παντοδύναμου κράτους, μετέτρεψε την πιο τρυφερή και ανθρώπινη πολιτική σκέψη, σε απρόσωπη κι απάνθρωπη διαχείριση;

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν - και πρέπει να το διαφυλάξουμε, και τι μας είναι άχρηστο και βλαπτικό;
Πώς ορίζεται η πρόοδος και πώς η οπισθοδρόμηση;

Θα προτείνω κάτι ακόμα: Ελάτε στο (δημόσιο) φροντιστήριο που διευθύνω, κόκκινοι, πράσινοι, γαλάζιοι (ναι, κατ` απαίτηση της πελατείας, υπάρχουν κι αυτοί...), σύντροφοι. Καταγράψτε τα πάντα. Μετρήστε έσοδα και έξοδα, αξιολογήστε το με όποιον τρόπο και με όσο αυστηρά κριτήρια θέλετε. Ρωτήστε τους μαθητές, τους γονείς, την κοινωνία... Τον λαό, αυτόν τον λαό που τόσο πολύ ισχυρίζεστε ότι σέβεστε και υπολογίζετε...
Μετά, πάρτε το. Δημεύστε το, κρατικοποιήστε το, κοινωνικοποιήστε το... όπως θέλετε να το πείτε, τέλος πάντων. Και, μετά, μετρήστε τα πάντα για μία ακόμα φορά. Αξιολογείστε πάλι, τόσο το οικονομικό, όσο και το εκπαιδευτικό του αποτέλεσμα. Ξαναρωτήστε τους πάντες. Αφουγκραστείτε ξανά τον λαό.

Αν τα τεχνοκρατικά στοιχεία και η κοινωνία σας πουν ότι το κρατικό μοντέλο δούλεψε καλύτερα, θα το κρατήσετε. Δεν θα απαιτήσω τίποτα, δεν θα ασκήσω κανένα ένδικο μέσο, δεν θα διεκδικήσω κανένα δικαίωμα νομής ή κατοχής.
Αν, όμως, τα αποτελέσματα της αξιολόγησής σας και η κοινωνία σας πουν ότι προτιμούν το μοντέλο της ιδιωτικής διεύθυνσης, τότε θα μου το επιστρέψετε (έστω και στο χάλι που θα το έχετε καταντήσει...).

Και μετά θα σκάσετε.
Θα σκάσετε και θα σκεφτείτε.

Αναρτήθηκε από Μιχάλης Αμοιραδάκης

ΠΗΓΗ   ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΜΟΙΡΑΔΑΚΗΣ   Π.ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο.Ε.Φ.Ε.